Darwin kreeg weer gelijk

In mijn vorige blogje beschreef ik het hachelijke avontuur van een boerenzwaluwpaartje dat zijn nest aan het bouwen was in onze schuur. Sinds door het warme weer aan het begin van de maand de deuren van onze schuur een aantal dagen wagenwijd open hadden gestaan, hadden zij hun domicilie in onze schuur gevonden. Geen goed idee, want ’s nachts en veelal ook door de week zijn de schuurdeuren dicht en kunnen ze dus niet in- en uitvliegen. Maar dat was nog niet eens het allerergste. Onze schuur is namelijk het domein van twee monsters: onze beide katten.

Zo ongeveer ziet het nets eruit (foto: Afanja)

De zwaluwen lieten zich niet tegenhouden en al snel kregen we in de gaten dat ze een nest aan het bouwen waren tegen de nok van het dak. Gelukkig veilig veraf van onze katten. Zo af en toe zat een van de vogels al in het nestje. Hoe lang nog voor ze eieren gingen leggen en uitbroeden? vroeg ik mijzelf af. Ik keek er al naar uit. Iedere morgen werd ik begroet door een vrolijk gekwetter alsof ze zeggen wilden: Doe gauw de deur open want dan kunnen we eten en het nest verder afbouwen.

Helaas het is niet goed afgelopen met ze. Deze week kwam ik ’s avonds thuis en terwijl de garagedeuren automatisch achter mij dicht gingen vloog ineens het zwaluwpaartje in de garage. Een van onze katten, altijd alert op indringers in haar territorium, was vliegensvlug aanwezig. Voordat ik kon ingrijpen sprong ze zo hoog – ik wist niet eens dat katten zo hoog konden springen – en plukte een van de twee zwaluwen pardoes uit de lucht. Alsof dat nog niet genoeg was nam ze nog een sprong naar de andere zwaluw en mepte nummer twee zo uit de lucht. Versuft door de mep kon ik deze zwaluw naar buiten zetten, alwaar deze weg vloog.

Als een haas ging onze kat er met de zwaluw vandoor. Even later trof ik haar aan op het gazon. Ze had de zwaluw losgelaten op het gras en met een afleidingsmanoeuvre kon ik de zwaluw te pakken krijgen. Hij leefde nog. Nadat ik hem ergens veilig had neergelegd is de schok of de verwonding hem toch fataal geworden en trof ik hem de volgende morgen dood aan. De andere zwaluw hebben we nooit meer teruggezien.

Nu mis ik al een aantal dagen het vrolijke gekwetter als ik ’s morgens in de schuur kom. De natuur is wreed en meedogenloos en alleen de slimste overleven.

 

Met de winterjas aan voor de kachel – Dag 307

Nog altijd zijn wij erg blij met de houtkachel die wij een paar jaar geleden in onze serre hebben laten installeren. Als ik thuis werk is dat mijn werkplek, tenzij de mussen van het dak vallen dan zit ik liever aan de noordzijde van het huis. De serre ligt pal op het zuiden en als de zon schijnt dan is het zelfs in deze tijd van het jaar al gauw boven de 22 °C. Maar zonder zon biedt de houtkachel uitkomst en is de kleine ruimte in een mum van tijd lekker warm te stoken.

Lous en Bella voor de kachel

Niet alleen wij vinden het in de serre goed toeven. Ook onze kat Lous heeft de serre ontdekt en zit voortdurend op het vinkentouw, zodra de deur naar de keuken maar even opengaat glipt ze naar binnen en stuift direct door naar de serre, waar ze zich prinsheerlijk voor de warme kachel vleit. Ze is gitzwart en daardoor heb je vaak niet eens in de gaten dat ze naar binnen schiet.

Onze katten zijn niet echt binnen katten. ’s Nachts verblijven ze in de schuur of zijn ze buiten. We hebben ze minder voor de gezelligheid maar meer als noodzakelijk kwaad tegen de muizen en andere ongewenste plaagdieren als ratten en mollen. Ze zijn niet anders gewend, hebben zich daaraan aangepast en kunnen heel goed tegen de kou.

Vandaag echter hadden beide katten de weg naar binnen gevonden, maar er is dan ook voor het eerst vorst van het jaar. Toch begrijp ik niet hoe ze het uithouden. Ze hebben in de afgelopen weken een enorme vacht gekregen en zich behoorlijk volgevreten. Je zou toch denken dat de hitte van de kachel wat veel is met zo’n warme winterjas aan. Soms wordt het mij te warm en pel ik mij op een T-shirt na uit. Bella houdt het er het minst lang uit en wil dan toch weer graag naar haar mand in de schuur of gewoon lekker naar buiten.

 

Plaagdieren rukken op – Dag 300

Niet alleen hebben delen van Nederland te kampen met een muizenplaag, maar nu blijkt dat ook de zwarte rat weer in opmars is. Vooral het feit dat hij ziekten veroorzaakt is natuurlijk niet fijn. Dit jaar heeft onze jong kat Lous, nu 1,5 jaar oud, al diverse ratten gevangen. Omdat we haar nog niet zolang hadden prezen wij haar jagerskunsten. Maar dat is waarschijnlijk onterecht door de mededeling dat er meer zijn dan anders. Hoewel zij alleen bruine ratten mee naar huis neemt. Dus de zwarte is hier nog niet gesignaleerd.

Gevangen een bruine rat

Een bruine rat

Lous eet haar prooi

Onze oude kat die begin vorig jaar van ouderdom gestorven is was ook een uitstekende jager. Maar het aantal ratten dat zij gevangen heeft is maar mondjesmaat geweest. Dat het hebben van een kat voor ons in het buitengebied geen overbodige luxe is zagen wij aan de enorme hoeveelheid muizen die er ineens waren. In de krant lees ik dat de bruine rat meer langs de waterkanten leeft en de zwarte rat de neiging heeft om woningen binnen te gaan en daar te nestelen. Ik moet er niet aan denken. Dus koesteren wij onze twee katten.

Deze zomer heeft onze Lous ook heel veel muizen gevangen. Heel mooi was dat ze die ook meebracht voor onze andere jonge kat Bella die pas een paar manden oud was. Als een ware moeder ontfermde Lous zich over Bella. Ze deelde alles. We hebben wel eens zitten tellen op een zondagmiddag , in een paar uur tijd had ze 7 muizen gevangen. Door de zachte winter van het afgelopen jaar hadden ook de muizen vrijspel.

Mijn schoonzus heeft kippen, zij wordt momenteel helemaal gek van de muizen. Wij gingen het weekend even bij haar kijken. Op en rond het hok zaten zeker wel 30 muizen, zoveel hadden wij er nog nooit bij elkaar gezien. Bij haar is het een ware plaag geworden. Misschien moet bij haar de bestrijdingsdienst een keer langskomen.

 

Gezinsuitbreiding – Dag 121

We hebben gezinsuitbreiding. Gisteren hebben we onze nieuwe poes Bella opgehaald. Ze is geboren op de hooizolder van een boerenfamilie op of rond 1^e Paasdag. Omdat het niet helemaal duidelijk is wanneer de moederpoes bevallen is nemen we als geboortedatum 20 april aan, de dag waarop het nestje ontdekt werd. Ze is zes weken oud, dus nog heel klein.

Na de dood van onze beide katers, Gino op 27 februari en Kendal op 24 mei, allebei op nagenoeg dezelfde plek bij ons voor de deur doodgereden, vonden we het toch wat stilletjes. Niet zo zeer voor onze overgebleven poes Lous, want katten zijn nogal op zichzelf, maar omdat we twee katten toch leuker vinden. Momenteel is Lous aan het bijkomen van een gebroken heup dus zijn we toch al aan huis gekluisterd.

Ik had het nog niet gezegd of onze jongste zoon had al een nestje gevonden via Marktplaats in een naburig dorpje. Dus zijn we afgelopen week even wezen kijken. Vier allerschattigste kittens. Ze mochten al weg met 6 weken, dat zou morgen zijn. De kittens die wij vorig jaar kregen waren 9 weken oud, een veel betere leeftijd. Ik vond het niet alleen wat aan de vroege kant ook mijn agenda liet het niet heel erg toe. We spraken af dat ze ons zou bellen als de anderen opgehaald zouden worden, zodat ons katje niet alleen achter zou blijven. De omstandigheden waarin de kittens zich bevonden stond ons namelijk niet aan. In een veel te kleine kooi met een klein bakje zand voor de behoefte en maar sporadisch bezoek van de moeder.

Het was duidelijk een boerengezin die snel van de katten af moesten, met weinig oog voor het welzijn van de kittens. Gisterenmiddag kregen we bericht dat de anderen opgehaald waren. Dus hebben we haar ook gelijk maar opgehaald. Gauw een van de kattenbakken goed geschrobd, een van de manden flink uitgeklopt en de reismand van zolder gehaald. En daar was ze dan onze nieuwe aanwinst Bella.

Nieuwsgierig liep ze door het huis heen. Nadat ze tot rust was gekomen at ze wat brokjes. Water kende ze blijkbaar niet, want bij de aanraking deinsde ze terug. Komisch om te zien maar het baarde mij wat zorgen. Had ze wel geleerd om wat anders te drinken dan bij de moeder? De inhoud van de kattenbak werd flink bestudeerd en daarna opgegeten. Hmmm wat moeten we daar nu weer mee, straks krijgt ze nog buikpijn. Maar goed de natuur regelt zichzelf, dat had ik natuurlijk kunnen weten, vandaag heeft ze gegeten, gedronken, geplast, gepoept, geslapen en gespeeld. Het komt helemaal goed met onze Bella.

Nog meer kattenleed – Dag 113

Het is ongelooflijk maar waar, weer is een van onze katten doodgereden. De tweede in drie maanden tijd. Vanmorgen vonden we Kendal onze oude kater dood in de berm liggen nog geen twee meter van de plek waar op 27 februari onze jonge kater Gino is doodgereden. We zijn er kapot van. Hoeveel kattenleed moeten we nog meemaken?

Lous onze enig overgebleven kat, vonden we vorige week in de tuin omdat ze niet meer kon lopen. Een röntgenfoto maakte duidelijk dat ze haar bekken gebroken heeft. Wat er precies is gebeurd weten we niet. We denken dat ze uit een boom gevallen is, want als ze aangereden zou zijn geweest dan had ze zich nooit zover kunnen verslepen. Nu moeten we haar 6 weken binnenhouden, ze mag maar weinig lopen en niet klimmen of springen. Maar durven we haar ooit wel weer naar buiten te laten gaan na wat onze andere twee katten is overkomen?

Kendal woonde nog maar een jaar bij ons. Hij was de kat van mijn zus, maar door omstandigheden kon zij hem niet langer houden dus vroeg ze of hij bij ons mocht komen wonen. We hadden inmiddels een optie op twee jongen uit een nestje maar Kendal kon daar ook nog wel bij. Nadat Kendal drie maanden bij ons woonde was hij ineens spoorloos. We dachten meteen dat hij naar zijn oude huis was gelopen maar daar was hij ook niet.

Wij hebben hem overal gezocht en uiteindelijk is hij 5 dagen weggeweest. Ineens stond hij weer op de stoep als een zielig hoopje uitgeputte kat. We denken dat hij aan de wandel is gegaan, misschien opgejaagd door een hond, waarna hij is verdwaald. Als tweejarige was hij al eens met een auto in aanraking geweest, maar weer vakkundig opgelapt. Door de plaat in zijn poot liep hij mank en hij kon niet goed eten omdat zijn gebit beschadigd was. Dat heeft hem parten gespeeld bij het terugvinden van ons huis.

Wat waren we blij dat hij er weer was. Een week lang heeft hij alleen maar in zijn mand gelegen geslapen, gegeten en gedronken. Na een paar maanden begon zijn vacht te vervilten, waarschijnlijk was de stress hem teveel geworden. Ik heb de hele winter lang iedere dag een paar minuten stuk voor stuk alle klitten en stukken vilt uit zijn vacht gekamd. Daardoor heb ik een enorme band opgebouwd met Kendal.

Het ergste vandaag vond ik dat ik mijn zus en haar dochters het trieste nieuws moest vertellen. In de reactie van mijn zus vond ik troost, zij zei: “In ieder geval heeft Kendal het laatste jaar van zijn leven een goed jaar gehad bij jullie”. Hij is 11 jaar geworden.

 

Katten en de Baron von Münchhausen – Dag 107

Afgelopen donderdagochtend, we waren amper uit bed, riep mijn jongste zoon “Pap, kom snel er is iets met Lous!” Vanaf de trap zag hij onze jonge poes in de tuin liggen, ze probeerde zich naar het huis te slepen en trok daarbij met haar rechterachterpoot. We legden haar voorzichtig in haar mand. Uiterlijk was er niets aan haar te zien. Ik inspecteerde haar lijfje en ontdekte ook niet echt iets. Zo op het eerste gezicht geen gebroken poot. Haar staartje hing wel heel slap en onze conclusie was dat ze iets aan haar rechterheup had. Haar mandje vond ze maar niets, met haar zere lijf kroop ze richting een fruitmand die in onze bijkeuken onder een tafel stond. Daar lag ze dan, veilig in de beschutting.

Lous in de fruitmand

Ons hele gezin was van slag, Lous’ broer Gino is twee maanden geleden doodgereden, haar willen we absoluut niet kwijt. Maar de dagelijkse beslommeringen lieten niet toe dat we er al te lang bij stilstonden. Binnen een uur waren we allemaal de deur uit, het was niet anders. Hoewel het mij aan het hart ging om haar zo alleen achter te laten hadden we allemaal onze verplichtingen. Rond het middaguur was ik weer thuis en kon even bij haar kijken, maar moest al snel weer de deur uit om pas laat in de avond weer thuis te komen. Hoewel ze een hele rustige indruk maakte en wel wilde eten en drinken zat het mij toch niet lekker tijdens de bijeenkomst waar ik was. Ik nam mijzelf voor om de volgende ochtend maar even bij de dierenarts langs te gaan.

Gelukkig kon ik al om 9.00 uur terecht. De dierenarts kon het niet helemaal goed thuisbrengen dus een röntgenfoto moest uitkomst bieden. ’s Middags kon ik haar weer ophalen. Het blijkt dat haar bekken gebroken is. Hoe dat is gekomen is onduidelijk, maar gezien de afstand die ze overbrugd moet hebben denken we dat ze niet is aangereden. Het is aannemelijker dat ze uit een boom is gevallen. Jonge katten, Lous wordt a.s. dinsdag een jaar, zijn erg kwetsbaar en een gebroken heup of bekken is maar zo gebeurd.

Nu moet ze 6 weken rust houden. Op dit moment is dat nog niet zo lastig omdat ze bijna niets kan. “Maar het kan een behoorlijk lastige opgave worden,” waarschuwde de dierenarts. Zij heeft het met haar eigen kat meegemaakt. Katten zijn zulke doorzetters die laten zich niet tegenhouden. “Ze kunnen zich als de Baron von Münchhausen bij zijn haren uit het moeras trekken,” merkte de dierenarts op. We hebben inmiddels een hondenbench te leen zodat ze daar de komende weken in kan verblijven.

Gino de kater – Dag 27

Vanmorgen ben ik wakker geworden met een enorme kater. Niet alleen ik maar mijn hele gezin en zeker niet omdat we te diep in het glaasje hebben gekeken gisteravond. We zijn in de rouw met z’n allen omdat gisteravond bij ons voor de deur onze jonge kater is doodgereden.

Ik kwam om ongeveer half 10 thuis gisteravond en toen stond er een auto voor onze oprit. Een jonge vrouw stapte net uit en was van plan bij ons aan te bellen omdat er een kat op de weg lag. Ik zag het gelijk onze kater van 9 maanden oud, hij leefde niet meer. Ik ben er kapot van. Ik wist niet dat ik in zo’n korte tijd al zo aan hem gehecht was geraakt. De vrouw zag hem liggen toen ze voorbij reedt en kon hem niet zomaar laten liggen. We weten dus niet door wiens toedoen onze Gino is doodgereden en eigenlijk is dat ook niet belangrijk.

De weg waaraan we wonen is een smal landweggetje maar toch wordt er door personenwagens vaak hard gereden. Ook komen er geregeld enorm grote tracktoren en vrachtwagens voorbij met gigantische wielen waar je niet onder wil komen. Zeker in het begin toen mijn kinderen voor het eerst alleen naar school gingen heb ik in de rats gezeten. Maar je kan je kinderen toch niet voor alles behoeden dus moet je er op vertrouwen dat het wel goed gaat. Op de dag van hun geboorte begint al het loslaten.

Gino en Lous

We voelden ons wel heel schuldig gisteravond, hadden we niet zus of hadden we niet zo moeten doen? Maar net als met kinderen is het ook met jonge dieren, een kwestie van loslaten en hun eigen gang laten gaan. Gino is samen met zijn zus Lous bij ons gekomen, uit een nestje van een vriendje van mijn jongste zoon. Een paar uur na hun geboorte hebben we ze al gezien. Lous zat er vanmorgen alleen in haar mand wat verloren bij. Zal zij weet hebben van wat haar broer is overkomen? Heeft een dier gevoelens van rouw of gemis? Interessante vragen die opdoemen.

Nu ik dit blogje zit te schrijven realiseer ik mij hoeveel groot materieel er nodig is om werk te verrichten op het platteland. Zoals ik al eerder in een blogje schreef: zonder olie staat de hele boel stil en hebben we in het huidige systeem geen voedsel. We zijn zo afhankelijk van al die grote machines en het is mijn uitdaging om daar verandering in te brengen. Het is mijn ambitie om een systeem te ontwikkelen waarbij die grote machines niet nodig zijn. Wat voor voordelen zal dat niet opleveren?