Moestuinmoeheid

Ik weet niet wat het is dit jaar maar ik kom maar niet op gang met de moestuin. Andere jaren begin ik al in februari binnenshuis te zaaien, gevolgd door het zaaien van spinazie in maart in de volle grond in de kas. Maar dit jaar is het anders. Mijn tuindagboek ligt er nog onbeschreven bij. Het plan is er, de zaden liggen klaar, maar verder is het nog niet gekomen. Inmiddels is het al begin april. Waarom ben ik nog steeds niet begonnen, vraag ik mij af?

Moestuin vorig jaar mei

Allerlei redenen passeren de revue. Aan de ene kant zijn wij druk geweest met de voorbereidingen van de komst van de schapen. Maar ook hadden we nog de nodige ingekuilde bomen en stuiken die de grond in moesten. Dat is wel een excuus maar dat weerhield mij er vorig jaar niet van om al in februari aan de slag te gaan, nadat in januari het moestuinvirus de kop op stak. Dit jaar geheel niet. Er zit meer achter.

Moestuinieren is zwaar werk, zeker op de klei. Aan het begin van het seizoen moet eerst de grond worden voorbereid en de bedden gemaakt. Veel van het werk doe ik alleen. Een aantal jaren geleden had ik een vriendin die hielp, maar zij heeft inmiddels weer een drukke baan en weinig tijd. Mijn man heeft alleen in de weekenden tijd om te helpen, maar ook hij is druk met andere zaken. En in je eentje ploeteren is niet fijn.

Het afgelopen jaar viel de oogst heel erg tegen en dan vraag je je af of de opbrengst al die inspanning wel waard is. Daar komt nog bij dat ik een heel jaar lang iedere week meerdere uren yogales heb gegeven, ook geen sinecure. Een lichamelijke inspanning waar heel wat tijd in ging zitten, hoewel daar weer veel energie voor terugkwam. En dan zijn er nog de pubers die liever voedsel eten uit de supermarkt, dan uit de eigen moestuin. Ook niet echt een motivator.

Oogst van vorig jaar

Dan is er ook de groene politiek waar het niet lekker loopt. Er is veel ruzie binnen de partij en dat is nog zacht uitgedrukt. Dit heeft vooral veel ergernis en frustratie opgeleverd. Vanaf oktober ben ik lichamelijk aan het kwakkelen gegaan met als klap op de vuurpijl een heuse griep, wat ik mij niet meer kon heugen zo lang was dat geleden.

Ook het idee dat ik straks weer massaal slakken moet gaan vangen, omdat er anders niets van de oogst overblijft is beslist niet aantrekkelijk. Zo maar even op vakantie gaan, al is het maar een paar dagen, zorgt voor een hoop geregel en de nodige voorbereidingen. Immers de moestuin heeft ieder dag aandacht nodig. Al met al niet echt steekhoudende argumenten om niet aan het moestuinieren te slaan, maar toch is de stapeling van de argumenten genoeg om niet in actie te komen.

Misschien moet ik constateren dat na zo’n 10 jaar moestuinieren de moestuinmoeheid heeft toegeslagen. Ik ben er wel een beetje klaar mee moet ik bekennen. En misschien is het ook wel goed om de grond een jaartje met rust te laten, stiekem hopend dat de slakken dan vanzelf verdwijnen, wat natuurlijk niet het geval zal zijn.

 

Een goed stoofperenjaar

Leven met de natuur is onvoorstelbaar mooi en bijzonder. Ieder jaar is een verrassing en ieder jaar is de oogst van eigen bodem weer anders. Dit jaar hadden wij bijna geen pompoenoogst. Ook in de moestuin is niet veel opgekomen. Verschillende oorzaken. Ten eerste de zachte winter waardoor ongedierte in grote getalen wist te overleven. Maar ook een zeer droog voorjaar, afgewisseld met veel nattigheid waardoor een overdaad aan slakken vrij spel had en de moestuin compleet heeft geruïneerd. Dan is moestuinieren echt niet leuk.

Bijzondere weckpot met een gewone halve liter pot

Vorig jaar hadden wij bijna geen pruimen. Juist op een cruciaal moment, toen de pruimen vrucht begonnen te dragen, is de vorst toegeslagen waardoor veel knoppen zijn bevroren. Er was weinig bloesem en daardoor waren er uiteindelijk ook weinig pruimen. Dus hebben we maar een paar potten jam kunnen maken. De geringe voorraad pruimenjam van 2015 is inmiddels op.

Het jaar ervoor was er een overvloed aan pruimen, maar dit jaar spande echt de kroon. De bomen hingen zo vol dat we takken moesten stutten. Ondanks dat zijn er toch enkel takken afgebroken. Het dunnen van de pruimen had beter gekund.

De jam van 2014 is bijna op maar smaakt nog altijd prima. Omdat de natuur ieder jaar onvoorspelbaar is en we nooit weten wat het jaar erop zal brengen maken we gewoon een flinke hoeveelheid fruit en ook groente in. Onze jam is zeker drie jaar houdbaar, hoewel de smaak na twee jaar wel minder intensief wordt, maar nog altijd lekker in de muesli.

Het dunnen van vrucht
Dit jaar is ook de oogst van de stoofperen buitengewoon goed. Onze oude Gieser Wildemanboom die er al was voordat wij hier kwamen wonen hing heel erg vol. Eigenlijk hadden wij, net als bij de pruimen, meer moeten dunnen, dat wil zeggen het aantal peertjes tijdens de groei moeten verminderen, want ze zijn relatief klein gebleven. Maar de peren van de jongere bomen die er nu een jaar of drie staan was geweldig. De jonge bomen hebben minder vrucht gedragen waardoor de peren mooi groot zijn geworden.

Peren in de kook

Het is altijd lastig te bepalen wanneer en of je vruchten moet dunnen. Als je teveel weghaalt kan de oogst tegenvallen en dat wil je natuurlijk ook niet. Maar de grootte van de vruchten kan ook beïnvloed worden tijdens de groeiperiode. Door droogte, lage temperaturen en/of weinig zon kan de oogst tegenvallen, maar ook een flinke storm kan een deel van de vrucht doen wegvallen. De natuur is en blijft onvoorspelbaar.

Het gebeurt niet vaak dat de peren zo groot zijn als dit jaar. Niet alleen het verwerken van die grotere peren was een genot, makkelijker te schillen en meer massa per peer natuurlijk, maar ook de kooktijd was kort. Toen we de eerste serie stoofperen na ca. 1,5 uur gingen testen waren ze al zo zacht en lekker dat we direct het kookproces hebben gestopt.

Bijzondere weckpotten
De peren hebben we gestoofd met bessensap, kruiden en weinig suiker, daarom zijn de peren niet alleen lekker bij een warme maaltijd maar ook als dessert.

Manden vol Gieser Wildemannen

Van een goede vriend kreeg ik ooit twee hele mooie grote inmaakpotten. Die hebben we deze keer gevuld met stoofperen. Het heeft ons wel even gekost om de juiste weckringen te vinden. De originele waren vergaan. De afwijkende maat was bijna niet aan te komen, zeker niet in het reguliere circuit, daar zijn andere maten meer gangbaar.  Uiteindelijk hebben we via marktplaats de juiste maat op de kop weten te tikken. Resultaat: twee bijzondere potten met mooie grote rode Gieser Wildemanstoofperen.

Afgelopen weekend hadden we een feestje en hebben we een van de twee potten geopend en alle gasten getrakteerd op ijs met warme stoofperen. Ik ben helemaal niet zo’n ijsliefhebber maar dit vind ik verrukkelijk. Met de kerst gaat de volgende pot open voor bij het hoofdgerecht en wederom als dessert.

 

Walnoten in trek

Net als alle oogst uit de moestuin hebben we ook veel minder walnoten dan anders. Normaal gesproken moeten wij rond deze tijd van het jaar vroeg in de ochtend en tegen de avond de walnoten rapen op de oprit omdat ze anders door de auto worden kapot gereden. Maar tot op heden heb ik nog weinig geraapt, hoewel ik in de wijde omtrek al een paar weken mensen walnoten zie rapen.

Hazelnoten en walnoten

Mijn zwager kwam met het verhaal dat bij hem in de buurt hordes mensen de walnotenbomen leegplukken. Op zich niet vreemd dat doen ze altijd ook bij ons in de buurt. Zij weten de natuur nog op waarde te schatten, denk ik dan iedere keer. Maar minder leuk is dat ze zelfs privétuinen inlopen om de walnoten te rapen. De buurvrouw van mijn zwager had een vrouw aangesproken op het feit dat ze op privéterrein was en ze had een grote mond terug gekregen. Perplex was ze.

In de lokale krant stond zelfs een artikel over het walnoten rapen. De plukkers gaan namelijk steeds grover te werk en vernielen daarbij bomen. Rapen mag maar de bomen met stokken bewerken niet. Zelf was mij ook al opgevallen dat mensen in bermen walnoten rapen van bomen uit privétuinen. Op zich is dat wettelijk toegestaan, maar toch vind ik het een beetje raar. Er staan hier in de gemeente heel veel bomen van en op grond van de gemeente waar geplukt en geraapt kan worden. Moet je dan ook nog bij privégrond rapen? Een naïeve gedachte natuurlijk want gratis is tenslotte gratis.

De opmerking van mijn zwager zette mij aan het denken. Onze walnotenboom aan de weg heeft tot nu toe weinig walnoten opgeleverd. Ik dacht dat er weinig oogst was dit jaar. Maar niets is minder waar onze andere walnotenboom die niet aan de weg staat en iets meer beschut geeft inderdaad veel en vooral grote noten. Er kwam gisteren zelfs een knoeperd van een walnoot door de ruit van de kas heen zetten, met ruitbreuk tot gevolg. Moet ik nu concluderen dat onze noten aan de weg ook geraapt en geplukt worden tot op ons privéterrein? Het lijkt erop. Niet leuk om dat te moeten constateren.

De oogst van 2015 valt tegen

Nu de herfst zich aandient is het tijd om terug te kijken op het achterliggende moestuinseizoen. Die is niet gunstig. De oogst van de moestuin is minder dan andere jaren. En wat we konden oogsten was van matige tot slechte kwaliteit, waardoor het genot om er van te eten ook niet is om over naar huis te schrijven. Het gevoel overheerst dat ik volgend jaar maar eens helemaal niets ga doen. Er is zoals andere jaren veel werk verzet en de opbrengst is schamel. Dat geeft weinig voldoening.

Lege plekken in de moestuin

Een paar dagen terug aten we de eerste savooiekool. De buitenbladeren waren wat aangevreten door de slakken, maar dat mocht te pret niet drukken. Na een grondige schoonmaakbeurt bleef er toch nog een mooie kool over. De teleurstelling was groot toen ik de eerste hap nam. Het smaakte gronderig, zo herken ik dat totaal niet. Alle inspanning voor niets.

Je begint danig aan jezelf te twijfelen, maar gelukkig ben ik niet de enige. De afgelopen dagen sprak ik veel mensen, vooral op de markt waar ik met mijn pompoenen sta, die allemaal vergelijkbare verhalen hebben. Een buurvrouw beklaagde zich dat ze andere jaren emmers vol met sperziebonen heeft, teveel om zelf op te eten. Dit jaar had ze niets. Herkenbaar, zelf heb ik ook geen enkele sperzieboon kunnen oogsten. Wat ik gezet had is door ongedierte kaalgevreten.

“De appeloogst valt ook tegen”, beklaagde een kennis zich, “op de appels die er zijn zit bijna overal wel een plekje, evenals bij veel aardappelen”. Ook dat herken ik. Met het fruit ging het ook al niet echt goed. Wij hadden de helft minder pruimen en peren omdat op het cruciale moment de storm alle bloesem had weggeblazen. Normaal maken we potten vol jam en ingemaakte stoofperen en nu zijn het er maar een paar.

Heel opvallend zijn de enorme grote eikels. Zo groot heb ik ze nog nooit gezien. Iemand merkte op dat het een teken is dat er een strenge vorst op komst is. Hoewel ik betwijfel of dit de oorzaak is van de grote eikels. Juist bomen die het slecht hebben (gehad) produceren extra vrucht om van nageslacht verzekerd te zijn. We zullen zien wat de winter brengt. “Als we maar weer een keer kunnen schaatsen”, merkte mijn zoon op. Van mij mag er ook wel weer een strenge vorst komen zodat de natuur de scheefgetrokken balans weer kan herstellen. Er zijn namelijk heel veel plaagdieren en de muggen zijn ook nog steeds actief, een beetje minder is zeer gewenst.

Wat eten we vanavond?

Dit is de meest gestelde vraag in ons gezin. “Eten we nu al weer snijbonen!” zei mijn zoon vanavond. “Ja, we eten weer snijbonen. Niets mis mee toch?” “Maar gisteren aten we ook al snijbonen”, argumenteerde hij. “Dat klopt”, zei ik, “maar toen was het een ander gerecht.” “Ik heb genoeg van de snijbonen, we eten altijd hetzelfde”, klaagde hij.

Snijbonen uit eigen tuin

Nu is dat wat kort door de bocht, want we eten heust niet iedere dag snijbonen, maar soms is eten uit de moestuin niet altijd even makkelijk. De oogst komt in golven. Als iets klaar is om geoogst te worden dan is het ook ineens veel. Dat herinner ik mij al van vroeger toen mijn grootvader een moestuin had. Dan kregen wij een zak sperziebonen en aten we een hele week sperziebonen.

Toch biedt onze moestuin veel meer dan alleen snijbonen dus eten we ook geregeld andere groenten. En van kinds af aan vinden ze snijbonen al lekker, dus het is niet de weerzin tegen snijbonen maar tegen de frequentie. Toch proberen we er iedere keer weer een ander gerecht van te maken. De ene dag gewoon met aardappelen en vis of vega, de andere dag als bijgerecht bij Indonesisch en de volgende dagen in een omelet of een pastasaus.

Nu zijn het snijbonen, vorige maand de peultjes en de spitskolen, de maand daarvoor bakken met sla en de volgende maand komen de pompoenen al weer los. Tussendoor hebben we nog snijbiet, rode biet, tomaten, courgettes, uien en aardappelen die we per keer uit de tuin halen. De paprika’s en de aubergines doen het dit jaar niet zo goed. Voordat we ze kunnen oogsten hebben de slakken ze al uitgehold. Volgend jaar weer een kans.

De kinderen zijn niet altijd even tolerant als het om eten uit de tuin gaat. Soms ergert het mij, maar meestal negeer ik het met de gedachte dat het pubers zijn die graag willen provoceren. En ik weet zeker dat ze later nog vaak zullen terugdenken aan het eten uit eigen tuin. Misschien beginnen ze dan zelf wel een moestuin.  🙂

 

Eten wat de oogst voortbrengt

Het was vandaag bloedheet, daarom hadden wij niet echt zin om te koken. Maar de vis die gepland stond voor vanavond moest toch verwerkt worden. Dus trok ik de koelkast open om te zien wat er nog voorhanden was. Een hand rijpe pomodori tomaten, knoflook, een paar uien en een bosui, uiteraard allemaal van eigen oogst. Ineens zag ik een recept voor mij dat ik jaren geleden regelmatig maakte: een vispotje uit de oven met aardappelpuree. Op de keukentafel stond ook een bak met rijpe pruimen. “Zullen we eens gek doen” zei ik tegen mijn man, “en wat pruimen mee stoven?” Het resultaat was verbluffend.

Alle ingrediënten bovenop de vis in de ovenschaal

Hier volgt het recept:

Ingrediënten:
Witte vis (Tilapia of Pangasius) wel verantwoord natuurlijk.
2 el olijfolie
4 el kokosolie
2 teentjes knoflook geperst of fijngesneden
Twee uien in grove stukken gesneden
Bosui in ringetjes gesneden
4 (pomodori) tomaten in schijfjes gesneden
200 gram ontpitte rijpe (Sint Hubertus) pruimen in stukken gesneden
5 grote aardappelen, scheutje melk en klontje boter en nootmuskaat voor de puree
Diverse kruiden zoals: basilicum, oregano en laurier, peper en zout

Bereiding:
Schil en kook de aardappelen. Wrijf de vis in met olijfolie, knoflook en kruiden, laat even staan om in te trekken. Snij de tomaten, uien en de pruimen. Verwarm de oven voor op 220 °C. Doe de vis in een ovenschaal en dek de vis af met alle ingrediënten en schep daaroverheen de kokosolie (die vanwege het warme weer vloeibaar was). Ik vond nog wat verdwaalde peultjes in de koelkast die heb ik schoongemaakt en er ook nog bijgelegd. Zet de schaal 10 minuten in de oven zodat het geheel lekker kan pruttelen. Maak ondertussen de aardappelpuree. Haal de ovenschaal even uit de oven en dek de bovenkant af met de aardappelpuree en zet de schaal nog 20 minuten terug in de oven. De laatste paar minuten zet ik altijd even de vlakgril erop voor een mooi bruin korstje.
Het resultaat was een heerlijk gekruid visstoofpotje, nagenoeg geheel van eigen oogst (op de vis na dan). De verrassing zat vooral in de zoetige bijsmaak van de pruimen en de vis was lichtroze gekleurd door de rode schil van de pruimen.

(Ik wilde nog een foto maken van het stoofpotje met puree uit de oven, maar hij was al op voordat ik daar aan dacht. Volgende keer beter.)

Het is weer tijd voor stoofperen – Dag 275

Vandaag was het net zo’n drukke dag als gisteren. Vanmorgen vroeg hebben we alle pompoenen geoogst. Het is al uitzonderlijk lang dat ze op het veld liggen vanwege de nog altijd hoge temperaturen. Pompoenen kunnen absoluut niet tegen vorst. Als ze bevroren zijn geweest zijn ze nog wel eetbaar maar niet meer lang te bewaren. En dat kan ik niet hebben, dan kan ik mijn handel wel gedag zeggen.

De komende week ben ik een paar dagen in het buitenland en als dan plotseling de vorst toeslaat dan staat mijn man er alleen voor, dat kan ik hem niet aan doen. Dat risico wil ik niet lopen. Vandaar dat ze er vandaag vanaf moesten. We hebben minder pompoenen dan het afgelopen jaar door de slechte start van het plantseizoen, dus viel er niet heel veel meer te oogsten. Maar alles is nu netjes opgeslagen. Een fijn gevoel.

November is ook altijd de maand om stoofperen te oogsten. Dus hebben we vandaag een mand vol Gieser Wildemannen geplukt en de eerste serie ingemaakt. Het zijn mooie grote peren dit jaar en de oogst is ruim. De komende weken zullen we nog heel wat potten inmaken. Ik heb mijn bedrijf vernoemd naar de stoofpeer Gieser Wildeman. Na lang zoeken was dit een logische keuze, ook was de websitenaam toen nog vrij. Ieder jaar maak ik zelf peren in en die geef ik als relatiegeschenk aan mijn klanten. Dat wordt altijd enorm gewaardeerd.

Wil je weten hoe ik mijn Gieser Wildeman stoofperen inmaak, lees dan het recept op mijn site.

 

Herfstoogst – Dag 233

Na een paar mooie najaarsdagen is de oogst weer rijk. We hebben naast de pompoenen nog steeds nieuwe aanvoer van courgettes. De tomaten hebben een tijdje stil gestaan toen het een aantal weken wat minder zonnig was maar vandaag moest ik echt oogsten want de planten konden de oogst bijna niet meer houden. Dus wordt het weer tijd om een aantal potten pastasaus te maken.

Ook de hazelnotenbomen laten massaal hun noten vallen. Ik laat ze in een mand een tijdje in de zon staan zodat de omhulsels drogen waardoor de noten vanzelf uit hun jasje vallen. Daarna hang ik ze in de kelder in netjes een tijd te drogen tot ze eetbaar zijn. Dan is het een kwestie van noten kraken en eten maar. Een aantal walnoten zijn ook al gevallen, maar de echte oogst moet nog loskomen.

Ook de appels en peren zijn rijkelijk voorradig nu. De komende week ga ik weer appelmoes inmaken. En met een paar weekjes zullen we weer aan de slag moeten om de stoofpeertjes in te maken. Heerlijk al dat lekkers. Op zeker moment heb ik het ook wel weer gehad met de zomer dan mag van mij de herfst goed losbarsten. De natuur is dan zo mooi.

Als de herfst op haar hoogtepunt is gaan we graag een zondagmiddag wandelen in de bossen van Doorn. We zullen zien of de jongens dit jaar nog mee willen. Het wordt steeds lastiger om de pubers te motiveren om in het bos te gaan wandelen. Toen ze nog wat jonger waren maakten wij na afloop van zo’n wandeling een werkstukje of een schilderijtje met alles wat we gevonden hadden. Nou daar hoef ik nu natuurlijk niet meer mee aan te komen. Dat mag ik dan lekker zelf gaan doen, zullen ze dan zeggen.

 

De eerste pompoen is al rijp – Dag 196

Nog nooit eerder heb ik zo vroeg een pompoen geoogst. Het gaat enorm hard met de pompoenplanten. En dat terwijl ik aan het begin van het seizoen dacht dat we dit jaar geen pompoenoogst zouden hebben, alles wat fout kon gaan ging fout.

De eerste planten had ik in de derde week van mei in de volle grond staan, eigenlijk iets later dan ik had gewild maar door de verkiezingen liep mijn planning behoorlijk uit. Vanaf dat moment was het behoorlijk vochtig weer. Op zich natuurlijk goed voor planten, maar het nadeel is dat het een overmatige hoeveelheid naaktslakken aantrok. Door de zachte winter waren er extra veel. Meestal haal ik ze met de hand weg, de meest effectieve manier, maar dit keer was er geen beginnen aan om moedeloos van te worden. Na enige tijd durfde ik gewoon de wei niet meer in om te kijken wat voor schade ze hadden aangericht.

Op aanraden van mijn man heb ik toch nieuwe planten gezaaid en uiteindelijk geplant. Vriendin Jenny hield mij maar steeds voor dat planten zichzelf kunnen verweren tegen de slakken. Uiteindelijk heeft ze wel gelijk gekregen. De planten die de slakkenaanval overleefden deden het daarna ook extra goed. Maar na de natte periode kwam er een hele droge periode waardoor de planten, aangevuld met nieuwe kweek, het ook weer moeilijk hadden. Maar uiteindelijk is het toch nog goed gekomen.

De Halloween pompoenen doen het uitstekend en natuurlijk de kleine oranje Fictor (zie foto). De Sweet Dumpling en de flespompoen laat nog even op zich wachten. Maar zoals het er nu uitziet kan ik eind augustus al op de markt gaan staan. Normaal zijn de eerste pompoenen ergens begin september oogstbaar. Vorig jaar was alles laat en kwam de eerste oogst pas in de derde week van september los. Het is ieder jaar weer een verrassing. We kijken er nu al naar uit om weer heerlijke pompoensoep te maken. Zelfs de kinderen zijn er dol op.

 

De oogst is overvloedig, het onkruid ook – Dag 195

Nu ik dit stukje zit te tikken tintelen mijn handen. Al dagen lang ben ik de moestuin onkruidvrij aan het maken. Zelfs met handschoenen aan voel ik de brandnetels en de distels prikken. En zo nu en dan komt er nog zo’n heerlijke grijze steekvliegen voorbij die net even dat stukje blote huid weet te pakken, gisteren achter in mijn nek en nu voor in mijn hals. Niet fijn.

Aubergines

Kas met tomaten, aubergines, paprika en pepers

Rijpe tomaten

Het bed met prei moest ook nodig onder handen genomen worden. De prei was niet meer te zien. En een aantal bedden die al leeg waren staan nu weer vol met onkruid en moeten wederom leeggemaakt worden zodat de laatste zaaironde van het jaar de grond in kan voor verse groenten in het najaar.

De oogst is inmiddels op haar hoogtepunt. Iedere dag loop ik door de moestuin en de kas om wel iets te oogsten zoals courgettes, aubergines, paprika en tomaten.  Maar ook iedere dag zijn er wel snijbonen rijp genoeg om te oogsten. Als ze te groot worden dan zijn ze niet lekker meer, dus bijhouden is het devies, evenals de sperziebonen. De laatste pruimen zijn inmiddels ook rijp. En binnen niet al te lange tijd kunnen ook de handperen geoogst worden, dat zijn er veel dit jaar.

De bloemkolen en broccoli zijn ook dit jaar weer geen succes geworden. Ik weet niet wat het is maar mij is dat nog nooit echt goed gelukt. Ieder jaar maar een of twee, de rest is of door de slakken opgegeten of ze blijven te klein en voor ik het weet schieten ze door en staan ze in bloei. Het is wel een schrale troost te zien dat het Maarten ’t Hart ook niet lukt om grote bloemkolen te kweken. Net als hij blijf ik het toch iedere keer weer proberen. Wie nog zinvolle tips heeft laat maar horen.

De bietjes

Gisteravond heb ik voor de eerste keer van het seizoen rode biet gekookt. Toch maar gewoon in de pan op het fornuis, hoewel Maarten ’t Hart de nog jonge bieten in aluminiumfolie in de oven bereid. Die van mij waren zo jong niet meer, maar doen qua smaak niet onder voor de kleinere knollen. Met 1,5 uur zachtjes aan de kook waren ze gaar. Een deel hebben we gisteravond gegeten, een deel zit nu in de vriezer, kant-en-klaar voorgesneden gereed om verderop in het jaar te gebruiken en een deel is verwerkt tot bietensalade om vandaag te eten. Heerlijk.

Voor wie Maartens moestuin niet heeft gezien is alsnog te bekijken: Aflevering 5 gaat over bietjes, bloemkool en spitskool. In deze aflevering komen ook de slakken en de pispotjes aan de orde evenals het kloven en het hakken van houtjes. Maarten pelt de gekookte bietjes met blote handen af, dat doe ik anders. Ik laat ze eerst wat afkoelen en dan gebruik ik van die latex handschoenen (gewoon bij de Hema te koop) zodat mijn handen schoon blijven. Net zo makkelijk.