Wat was het mooi vanmorgen. Ik was echt verrast toen de zon zich liet zien, zo heel anders dan gisteren. Alles was wit bevroren en de zon maakte er een sprookje van. Dit zijn dagen voor mooie plaatjes.
Zeker nadat we gisteren een hele dag volledig in de mist hadden gezeten. Ook wel heel mooi en feeëriek, maar weer anders. Het licht veranderde continue en vanuit een andere hoek zag alles er weer anders uit.
Als je dicht bij de natuur leeft ervaar je de veranderingen die zich in de natuur voordoen veel intensiever. Heel lang woonde ik in de stad en had ik niet zo in de gaten hoe het weer was. Tuinieren deed ik op kleine schaal en jarenlang vanaf een balkon. Maar nu levend op het platteland met mijn eigen moestuin ervaar ik dat ieder jaar weer anders is.
Knotwilg planten
Al jaren valt er steeds meer regen waardoor wij de dakgoten hebben moeten verbreden omdat de tuin gewoon weggespoeld werd door de fikse regenbuien. Ook de wind is veel krachtiger en kan soms rondom ons huis verraderlijk zijn. In de februaristormen kan je bij ons gewoon tegen de wind in hangen, zo gaat het tekeer. In de loop der jaren zijn er al heel wat ramen van de schuur en de kassen gesneuveld door het onstuimige weer.
Toch is dit jaar weer heel anders dan de achterliggende paar jaar. We hebben dit voorjaar veel minder regen. Alles is wel groen, maar als je goed kijkt zitten er grote scheuren in de grond van de droogte. Vooral op plekken waar de mollen tekeer gegaan zijn is het goed te zien. Ook is onze watertank nagenoeg leeg. Maar het heeft een heel groot voordeel: er zijn dit jaar veel minder slakken. En dat is goed nieuws. De afgelopen jaren waren de slakken een ware plaag en liep ik iedere ochtend en avond met mijn emmertje door de moestuin om slakken te vangen. Dat is nu bijna niet meer nodig. Alles wat ik nu aanplant heeft gewoon de kans om te groeien.
De wind echter is onstuimiger dan ooit. Al maandenlang stormt het hier geregeld. De knotwilgen die we begin mei hebben aangeplant staan allemaal in de stormhouding. Wij zijn benieuwd hoe ze het gaan doen. Er palen bij zetten is onbegonnen werk, dus laten we de natuur gewoon haar gang gaan.
Niet alleen bij ons zijn de stormen heviger ook in andere delen van de wereld. Op dit moment is in Texas een grote overstroming en zijn de ergste stormen ooit geregistreerd. Ik ben al jaren overtuigd dat de natuur drastisch aan het veranderen is en dat de mens daarvoor verantwoordelijk is, hoewel een groep wetenschappers dat blijft ontkennen. Daarom behandel ik de natuur met respect en probeer mijn ecologische voetafdruk zo klein mogelijk te houden. Alle kleine beetjes helpen.
Begin maart zagen we opvallend veel zwermen muggen in de tuin. Blijkbaar hebben ze de zachte winter overleefd. Dat belooft wat voor dit jaar, dacht ik gelijk. Zoals ik zelf al had geconstateerd meldde de media dat de natuur een paar weken voor liep. Ook mijn zoon merkte het gelijk. Hij is nogal vatbaar voor de muggensteken, met grote jeukende plekken tot gevolg. Ik heb al heel wat Prrrikweg gesmeerd dit seizoen.
Toch is er niets zo veranderlijk als het weer want op dit moment loopt de natuur juist weer achter. Er is geen peil op te trekken. Ook ervaringen uit het verleden zijn niets waard. Omdat het weer zo goed was met volop zon had ik de tomatenplanten twee weken geleden al vanuit de serre overgebracht naar de kas. Het werd ook wat vol in huis, dus moest er wat naar buiten. Helaas heb ik mij blij gemaakt met een dode mus, want de nachtvorst van de afgelopen dagen heeft flink roet in het eten gegooid. Letterlijk. Met als gevolg dat nagenoeg alle tomatenplanten een klap hebben gehad.
Misschien dat een enkele tomatenplant het redt, maar daar kan ik niet vanuit gaan als we dit jaar weer een tomatenoogst tegemoet willen zien. Dat zou jammer zijn, want de eigen gemaakte pastasaus is favoriet bij ons in het gezin. Vooral de overvloedige oogst aan courgettes is een dankbaar ingrediënt voor de tomatensaus. En het gemis van de snoeptomaatjes en de volle tomaten op brood, in salades of met mozzarella zal groot zijn. Dus zit er niets anders op dan weer nieuwe planten kweken.
Juist dat is zo mooi van moestuinieren ieder jaar is weer anders. Ieder jaar gaat er wel iets mis. En ieder jaar zijn er weer van die momenten dat de natuur juweeltjes schenkt. En als je denkt dat je het weet dan kan het gebeuren dat je het volgende jaar bedrogen uitkomt. Ik ben benieuwd wat de rest van het seizoen gaat brengen.
De laatste tijd komen mijn wensen iedere keer uit. Begin mei mopperde ik nog dat het zo droog was dat zelfs met een hak de grond nog niet te bewerken was. Ik wenste daarom flink wat regen. Amper een week later viel er zoveel regen dat in een paar dagen mijn watertank van 1000 liter gevuld was. Ik blij, de tuin ook.
Maar met de komst van die overweldigende hoeveelheid water kwamen ook duizenden slakken tevoorschijn. Met verwoestende kracht trok het leger slakken mijn tuin in, terwijl ik net de pompoenplanten had uitgepoot. Ik niet meer blij, mijn planten ook niet.
Nu wenste ik mij wat minder nattigheid en wat meer zon zodat het leger slakken zou worden geminimaliseerd. En zo geschiedde. De afgelopen weken scheen de zon zeer geregeld en regende het nagenoeg niet. Ondertussen liepen de temperaturen in de kas overdag behoorlijk op, dus moest er iedere dag flink wat water bij de planten. Met als gevolg dat nu sinds twee dagen mijn watertank van 1000 liter compleet leeg is. Eén voordeel: er zijn weer een stuk minder slakken.
Gisteren viel mij ineens op hoe geel het gazon aan het worden is. Toen ook de buren de aardappelen begonnen te besproeien begonnen alle alarmbellen te rinkelen. Dus heb ik de sproeiers maar weer eens tevoorschijn gehaald en een paar uur laten lopen. De slakken zijn zelfs na de sproeibeurt in geen velden of wegen te bekennen gelukkig. Maar wederom wens ik weer regen, zodat mijn watertank weer gevuld raakt en regenwater mijn planten besproeit. Zoals het er naar uit ziet gaat het zaterdag weer regenen. Hier en daar een bui lees ik op internet. Ik hoop dat er hier wat meer valt dan daar….
Maar ik zal vanaf nu toch maar wat voorzichtiger zijn met het de kosmos insturen van mijn wensen wat regen of zonneschijn betreft, want het laat zich niet zo makkelijk regelen. Het blijft hollen of stilstaan. Het leven van een tuinder gaat niet altijd over rozen. Een beetje meer balans in het klimaat zou zeer welkom zijn.
Ik ben vandaag vreselijk in de mineur. Vannacht zat ik ineens rechtop in bed en kon ik geen oog meer dichtdoen. Er spookte van alles door mijn hoofd. Na een paar weken op hoog tempo en hoog adrenalinegehalte gewerkt te hebben aan de campagne is nu de weegschaal de andere kant uitgeslagen. En dan is het ook nog eens vies, druilerig en ongezellig weer. Meestal laat ik mij daar niet zo door meeslepen maar nu kan ik het niet onderdrukken.
Een van de laatste foto’s van Kendal
Dus ben ik vannacht maar even naar beneden gegaan. Onze Lous had mij duidelijk gehoord want ik hoorde een “Miauw” uit de bijkeuken. Zo zaten we daar een tijdje met z’n tweetjes een beetje zielig te zijn. Ik met een ‘zwaar weer’ gevoel en Lous met haar gebroken bekken. Zij zou het liefst op jacht gaan om muizen te vangen. En ik zou willen dat het wat minder vochtig weer is buiten.
Net voor gisteravond de schemer inviel liep ik zoals gewoonlijk door de wei om slakken weg te vangen bij de pompoenplanten. Het was wel heel bijzonder buiten met een dikke mistlaag waar je net je hoofd bovenuit kon steken en ongeveer 5 meter zicht. Maar de schoonheid van de aanblik was mij snel vergaan. Ik schrok geweldig van een invasie van naaktslakken. Per pompoenplant wel 10 – 15 slakken. Ik ben zeker 1,5 uur bezig geweest om ze allemaal weg te halen. Maar helaas is er al teveel schade aangebracht aan de planten. Sommige planten zijn compleet bij de bodem los gevreten.
De natuur is grillig en onverbiddelijk. Ik kan mijn pompoenoogst wel gedag zeggen. Vandaag heb ik nog niet durven kijken. Niet in staat de slechte aanblik bij daglicht te bekijken. Waarschijnlijk kan ik helemaal opnieuw beginnen. Jee, wat baal ik daarvan. Net nu ik weer tijd heb voor de tuin en met frisse moed aan de slag wil, gebeurt dit.
Daar zat ik dus vannacht samen met Lous uitkijkend over de wei terwijl de naaktslakken heel provocerend langs de ramen omhoog kropen. Mijmerend over de achterliggende periode en hoe mooi het was geweest als ik naar Brussel had kunnen vertrekken. En nog steeds verdrietig over de dood van onze kater Kendal die zaterdag is overreden.
Een klein lichtpuntje: we hebben besloten om er een kat bij te nemen en zijn gisteren naar een nestje wezen kijken met hele lieve kittens.
Misschien is “Wat voor weer wordt het vandaag?” wel de meest gestelde vraag ooit. Want wat voor kleren moeten we aan vandaag? Moeten we een paraplu meenemen? Kunnen we het tuinfeestje door laten gaan? Moeten we de fruitbomen tegen de vorst beschermen? Allemaal legitieme vragen die we ons geregeld stellen. In mijn blogje van gisteren had ik het over dat het weer vaak onvoorspelbaar is ook al doen de weersvoorspellers nog zo hun best.
Omdat het gisteren ongekend lekker weer was voor de tijd van het jaar en vanwege de vakantie wilde mijn oudste zoon met een vriendje buiten slapen. Zo gezegd, zo gedaan. Na een heel korte regenbui tijdens het eten was het in een mum van tijd weer droog buiten. Ik had de moestuin meer gegund, maar de jongens waren er blij mee. Met slaapzakken en kussens installeerden zij zich op de trampoline. En ik vroeg mij af hoe lang ze dat vol zouden houden.
Vanmorgen ging voor ons op de gewone tijd de wekker en de eerste gedachte ging natuurlijk uit naar de jongens. Zouden ze nog buiten liggen of waren ze halverwege de nacht toch naar binnen geslopen? Het antwoord was snel gegeven. De slaapkamer van mijn zoon was leeg en vanuit zijn raam kon ik ze zien liggen. In een slaapzak als twee rolmopsen op de trampoline. Wat een bikkels dat hebben ze toch maar mooi volgehouden! Ik moet ze op hun woord geloven dat ze prima geslapen hebben, want controleren kan ik het niet. En toegeven als het niet zo is dat doe je natuurlijk niet.
Het beddengoed was wel erg nat geworden van de ochtenddauw. Maar daar hebben we droogrekken voor. Tegen het eind van de middag begonnen ze er weer over. “Mogen we vannacht weer buiten slapen?” Van mij wel, maar hoe gaat het weer zich houden? De voor gisteren voorspelde fikse regenbui zetten vanmiddag wel door. Ik blij want de moestuin is hard toe aan wat extra water. En de jongens die slapen vannacht gewoon binnen. Althans nu is het plan om de hele nacht op te blijven. Ik vraag mij af hoe lang ze dat volhouden. Pubers zijn net zo als het weer: onvoorspelbaar.
Iedere morgen geef ik alles wat in de kas staat water. Zo ook deze morgen. Tussen de middag wilde ik een boterham met verse rucola eten dus ging in naar de kas om wat te plukken. Ik schrok mij een hoedje. Het leek wel een sauna in de kas en alle slagewassen lagen futloos op de grond. Nooit eerder heb ik dat zo vroeg in het jaar meegemaakt. In de zomermaanden laat ik de deur van de kas vaak open staan voor voldoende frisse lucht, maar het is nog helemaal geen zomer!
Vandaag was het zelfs 25°C, dus wel volop zomer. Had ik even niet opgelet, was bijna mijn eerste oogst mislukt. Te druk met de voorbereidingen voor de verkiezingen van 22 mei a.s. en nog wat andere zaken. Gelukkig stond alles er aan het eind van de middag weer prima bij. Een beetje water en open deuren doet wonderen. De komende dagen blijft het goed weer dus durf ik, nog ver voor ijsheiligen, meer zaaigoed naar buiten te doen. De paksoi doet het inmiddels geweldig buiten, dus de rest van de paksoi kan er achteraan.
Vandaag was het tijd voor de peultjes. Mijn man had een hekwerkje neergezet zodat de peultjes de hoogte in kunnen. De eerste bloemen aan de peultjes zijn al zichtbaar. De spruiten en de snijbiet groeien hun potjes uit dus die zijn daarna aan de beurt om naar buiten te gaan. Alles gaat hard, zelfs de aardappelen beginnen al zichtbaar te worden. En dit weekend eten we spinazie want die ziet er heel sappig en smaakvol uit. Zo te zien is de oogst dit jaar een maand eerder terwijl alles vorig jaar door de late vorst een maand later was.
Mijn zoon heeft een vriendje te logeren en vanmiddag opperde ze dat ze buiten gingen slapen. “Ja hoor, jullie doen je best maar.” En dat terwijl de nieuwsberichten melding maakten van hevige regenval in het noorden van het land. Tijdens het eten viel de eerste regen al, hoewel van korte duur. Dus dacht ik dat zij hun plannen wel opgegeven hadden. Maar zojuist zijn ze de deur uitgegaan…. om buiten te slapen, in april! Het zal mij benieuwen of ze dat vol houden vannacht.
Kortom het weer blijft onvoorspelbaar ook al zijn de weermannen en –vrouwen steeds beter in de prognoses. Iedere dag en ieder seizoen is het weer een uitdaging om op de juiste manier mee te bewegen met de grillen van de natuur, dat maakt het tuinieren juist zo leuk, het is ieder jaar weer anders. Naarmate ik meer ervaring krijg en dichter bij de natuur sta des te beter voel ik aan wat en hoe ik het moet doen.
Uit de Klei getrokken 