Vandaag heb ik een vogel het leven gered

Gisteren kwam mijn zoon uit school met de mededeling: “Mam, ik denk dat een van onze kippen is doodgereden”. Ik schrok en was boos tegelijk. Het zal toch niet waar zijn dat er weer een van onze dieren voor de deur is doodgereden. Vorig jaar in een tijdsbestek van drie maanden twee katten en nu een van onze nieuwe kippen. Met een zwaar gevoel in mijn maag liepen we naar de plek des onheils.

De aangereden fazantenhen

Gelukkig bleek het niet een van onze kippen te zijn. Hoewel deze vogel, vooral het kopje, best wel wat weg heeft van onze Bielefelderhen. Dat was een opluchting maar op hetzelfde moment drong zich het volgende onheil aan mij op. Het ging om een fazantenhen. Ook niet fijn want nu was het mannetje weer alleen. Ik was juist zo verheugd om te zien dat er weer een fazantenpaartje rondliep. Vorig jaar was ineens het vrouwtje verdwenen en nu waren er gelukkig weer twee.

Toen ik vanmiddag terugkwam van de markt, waar ik de pompoenen had verkocht, schoot de fazantenhaan op dezelfde plek de weg over als waar wij de hen hadden gevonden. Ik hoop maar dat hij niet gegrepen wordt. Het is de laatste weken zo druk bij ons voor de deur, soms kom ik mijn eigen erf bijna niet af vanwege de stroom aan auto’s. Omdat gewerkt wordt aan het verzwaren van de dijk komt alles nu bij ons langs gescheurd. De enorme stroom auto’s heeft vast het leven gekost van de fazantenhen.

Koolmees (foto Steven Round)

Bij binnenkomst schoot onze kat Lous de schuur uit met een vogel in de bek die ze op de mat dacht te gaan verorberen. Met vogel en al heb ik haar buiten gezet. Er zitten geregeld vogels in de schuur en hoe ze het doet weet ik niet maar Lous weet ze altijd te pakken te krijgen. Een monster is het. Gelukkig liet ze buiten de vogel los en kon ik zien dat het om een jonge koolmees ging. Voor ze het goed en wel in de gaten had pakte ik Lous stevig beet en zette haar weer binnen.

Na een kwartiertje ging ik nog eens bij de koolmees kijken die inmiddels rechtop zat. Misschien is hij nog te redden schoot het door mijn hoofd. Dus heb ik een bakje gepakt met wat stro erin en een hand vogelzaad. Misschien kon ik de vogel in het bakje krijgen om vervolgens ergens op een veilig plek neer te zetten, in de hoop dat hij niet te beschadigd was in de kaken van Lous. Op het moment dat ik het vogeltje probeerde te pakken vloog hij weg en bracht zich in veiligheid in de boom naast het huis. Pfff wat een opluchting, ik hoop dat deze vogel het gaat redden.

Fazantenhen

Bielefelderhen (eigen foto)

 

De vrouwelijke koolmees is achterbaks

Even een paar dagen niet geblogd, daar was ik wel aan toe. Na een jaar lang iedere dag een blogje geschreven te hebben zet ik de frequentie wat lager. Hoe je het ook wendt of keert er gaat toch tijd in zitten en dat gaat altijd ten koste van andere zaken. Zo heb ik bijvoorbeeld het laatste jaar te weinig gemediteerd. Dat heb ik de afgelopen dagen maar eens flink ingehaald.

Toch begint het bloggen alweer te kriebelen. Maar nog belangrijker: ik kreeg de afgelopen dagen een aantal hele mooie complimenten van mensen in mijn omgeving als ook via de blogsite die genoten hebben van mijn blogjes en ze nu misten. Dat vind ik erg leuk om te horen.

Al de hele week is het echt genieten achter mijn bureau. De vogels zijn er namelijk weer. Ieder jaar hang ik vogelvoer op zodat ik vanachter mijn werkplek kan genieten van het spel van de vogels die om beurten naar de voederplek komen. De vorige winter was zo warm dat de natuur duidelijk van slag was. Die hele winter bleef het vogelvoer onaangeroerd. Blijkbaar was er voldoende te vinden en hadden ze mijn hulp niet nodig.

Gelukkig lijkt het nu toch weer een gewone winter te worden met sneeuw, hagel, ijzel en friesweer. Dus verdringen de koolmeesjes, pimpelmeesjes, roodborstjes, winterkoninkjes en merels elkaar weer volop bij de voederplek. In de verte zie ik ook een Vlaamse gaai die de voederplek ontdekt heeft maar nog wat schuw is. De natuur is op haar mooist. Het is helder friesweer en het lijkt wel of het al drie dagen volle maan is zo mooi staat hij iedere avond aan de hemel.

Ik kwam deze week ook nog een leuk wetenswaardigheidje tegen over de koolmezen. De vrouwtjes blijken uitermate talentvol te zijn op het terrein van ruimtelijk inzicht, in tegenstelling tot de meeste vrouwelijke zoogdieren. Hiermee haalt de koolmees de seksestereotype vooronderstelling dat vrouwen niet zo goed zijn in ruimtelijke oriëntatie onderuit. Wel een beetje jammer is dat Frans van der Helm, de schrijver van het stukje, de vrouwtjes uiteindelijk als dieven en achterbaks bestempelt. Dat lees ik er niet in. En indien die conclusie klopt is het dan niet gewoon overlevingsdrang? Wie niet sterk is moet slim zijn tenslotte.

 

Respect voor al het leven – Dag 97

Van kinds af aan ben ik al bezig met planten en dieren. Er was niets mooier dan logeren bij mijn neven en nichten op de boerderij. Heerlijk met mijn nicht slenteren door de weilanden, hutten bouwen in het stro, de koeien uit de wei halen om gemolken te worden, de kalfjes voeren en natuurlijk de verse melk drinken direct uit de gekoelde tank. Ik heb heel wat kalfjes geboren zien worden dat was altijd weer een wonder. De vrouwtjes mochten blijven, de mannetjes werden afgevoerd, dat was wel sneu.

Op een dag vonden mijn nicht en ik een vogel met een lamme vleugel. Dagen hebben wij die verzorgd. Tot we op een ochtend constateerden dat mijn oom hem een kogeltje door zijn kop had geschoten. Woest waren wij. Maar mijn oom legde uit dat dit het beste was omdat de vogel toch geen leven meer had. Wij zagen dat anders. Op dat moment was mijn oom een wrede man. Tot op de dag van vandaag is het mij bijgebleven.

Vanmorgen was ik met mijn zoon mee op excursie naar Kamp Vught, het voormalig concentratiekamp van waaruit op 6 en 7 juni 1943 1269 kinderen werden afgevoerd naar vernietigingskampen. De oudste 15 jaar en de jongste 6 dagen oud! Daar loop je dan met een schoolklas 11 en 12-jarigen allemaal gezond en in goeden doen. Dat maakt indruk. De mensen in het kamp werden gereduceerd tot een nummer en als vee behandeld. Wij maken ons nu druk over vee dat niet meer dan twee uur in een vrachtwagen vervoerd mag worden. Wat is er veel veranderd in 70 jaar tijd. Dat maakt stil.

Dat het leven hard is merkte ik een paar uur later. Nauwelijks thuis van de excursie kwam er een heel brutaal koolmeesje naast mij op de grond zitten op zoek naar zaadjes van mijn opgehangen zadenkrans. Vol bewondering voor zijn lef gingen mijn gedachten naar de nestkast verderop. Was hij eten aan het zoeken voor zijn nageslacht? Ik had het nog niet gedacht of onze kat Lous kwam de hoek om en sprong bovenop de koolmees voordat ik er wat tegen kon doen. Woest was ik maar nu op onze Lous. Ik heb nog geprobeerd de vogel te redden, maar hij lag er al haveloos bij toen ik hem uit de bek van Lous had bevrijd. Terwijl ik Lous binnenzette kwam onze andere kat Kendal aangewandeld dook op de koolmees en vrat hem op.

Moraal van het verhaal. We moeten respect hebben voor al het leven, maar constateren dat de natuur soms sterker is dan wij.

4 mei – Dag 93

Wat ik mij altijd het meest herinner van 4 mei, de dag waarop wij onze oorlogsslachtoffers herdenken, is de stilte. Hoewel we maar 2 minuten stil zijn geeft die dag altijd een gevoel van stilte. En in die stilte is het enige dat ik hoor het zingen van de vogels. Op deze dag ben ik mij altijd extra bewust van de aanwezigheid van vogels. Zij zijn niet stil op zo’n dag als vandaag. Juist in dit jaargetijde zijn ze het meest luidruchtig van alle seizoenen. Op zoek naar een partner om samen een nestje te bouwen en nageslacht te produceren. Zo ook op deze dag.

Vanmiddag stond ik in de stilte aan de zijkant van het huis in de zon planten te verpotten en zaailingen uit te zetten. Ineens zag ik in mijn ooghoek wat bewegen. Maar zo snel als het was gekomen was het ook al weer weg. Maar alles was zo stil en ineens zag ik wat ik zoeven had gemist: een koolmeesje met een snaveltje vol voedsel die het broedhokje invloog. Mijn hart sprong op. Al jaren hebben wij koolmeesjes in het broedkastje, maar de laatste jaren was het wat stil. En gelukkig is het kastje weer bewoond. Er was van het gebroed nog niets te horen, dat zal binnenkort wel anders zijn.

Vogels in het voorjaar brengen nieuw leven, hoop, een nieuwe tijd, toekomst. Dat ben ik mij ieder jaar op 4 mei weer bewust. We herdenken dat we allemaal één zijn, één aarde delen, een toekomst hebben maar dat we ook allemaal een verleden delen. Voor de een heftiger dan voor de ander.

Na de dodenherdenking keken we naar de documentaire “In de rij voor Anne Frank”. Een indrukwekkende documentaire over bijzondere en ontroerende verhalen van mensen die in de rij staan te wachten om het Anne Frank Huis in te kunnen, ieder met zijn of haar eigen verleden, ieder met een reden om met eigen ogen te zien waar Anne Frank heeft gewoond en haar dagboeken heeft geschreven. Wij weten allemaal stuk voor stuk dat we zo’n verleden nooit meer willen maar moeten op hetzelfde moment constateren dat er nog zovelen zijn die iedere dag worden onderdrukt. Helaas.