Het is al weer bijna een jaar na mijn laatste blogje. Er is veel gebeurd. Mijn vader herstelde maar moeizaam van een operatie aan het begin van vorig jaar. Wat extra aandacht kon hij wel gebruiken. Als ik naar hem toe wilde kostte mij dat erg veel tijd. Hij woont niet om de hoek. ’s Morgens na de files richting Amsterdam en ’s middags voor de files weer terug naar het zuiden. Soms was ik er een hele dag mee kwijt.
Kerst 2018
Halverwege het jaar kon hij niet langer voor zichzelf zorgen en werd hij op de wachtlijst geplaatst voor een verzorgingshuis. Dan duurt het wachten lang. Gevolg was driemaal per dag thuishulp en aanvankelijk een keer dagbesteding en later zelfs twee keer in de week.
Mijn vader vond het verschrikkelijk hij was zijn vrijheid kwijt. Hij was een onafhankelijke persoonlijkheid die zijn zaakjes altijd zelf regelde. Dat kon hij steeds minder goed. Ook beginnende dementie speelde hem parten wat zijn toch al wisselvallige humeur niet ten goede kwam. Niet alleen voor ons maar ook voor de thuiszorgmedewerkers was het een enorme opgave en een uitputtingsslag.
In november ging het echt niet meer en werd hij versneld ondergebracht in een verzorgingshuis. Eten en drinken ging steeds slechter hij hield niets meer binnen. Was het onbewust verzet tegen zijn situatie? Het is niet leuk om je ouder zo te zien aftakelen. Op 17 februari van dit jaar is hij overleden. Hij was vel over bot en totaal afgetakeld. Het was beter zo. Mijn vader is 83 jaar geworden.
Uit de Klei getrokken 