“Jolanda, kom eens kijken”, riep mijn man gisteren. In het midden van de schuur, die toch zeker 4 meter hoog is, bevond zich een knap staaltje werk van een spin. Een enorme spinnenweb op ooghoogte hing daar tussen de vloer en het plafond. Vol verbazing hebben we er naar staan kijken. Hoe is het mogelijk dat zo’n kleine spin zo’n afstand weet te overbruggen. Ook nog eens op een plek waar we bijna dagelijks heen en weer lopen, dus zeker binnen een dag gemaakt. Er was helaas te weinig licht om er een foto van te maken.
De kruisspin zit vooral in de kassen (foto: Wikipedia)
Van spinnen moet ik niets hebben. Ieder mens heeft wel een ingebakken angst voor het een of ander, bij mij zijn dat spinnen. Arachnofobie heet dat in professionele kringen. Maar deze angst heeft mijn leven nooit zo negatief beïnvloed dat ik er hulp voor heb hoeven zoeken. Als student woonde ik in een souterrain in Amsterdam waar geregeld van die grote dikke zwarte spinnen met van die enorme lange poten over de vloer voorbij schoten. Ik heb wel eens de buurman om hulp gevraagd, maar meestal was een flinke klap met de vliegenmepper voldoende om mij van die monsters te ontdoen.
Toen ik mijn man net kende en voor het eerst bij hem onder de douche stond, hij woonde toen in een klein arbeidershuisje waar je door de kieren naar buiten kon kijken, kwam daar plotseling een dikke vette spin vanuit het plafond de douche inzakken. Door de ijselijke gil die ik slaakte wist – toen nog – mijn vriend gelijk hoe laat het was en dat de confrontatie met een spin mij niet welgevallig was. Als een echte held redde hij mij van de spin door hem in zijn tot bolletje gevouwen handen weg te pakken. Onder de opmerking: “Dat is een hele mooie!” zette hij hem buiten de deur. U begrijpt vast dat ik deze held niet meer heb laten gaan.
De razendsnelle grijze huisspin met van de lange kriebelpoten (foto: Wikipedia)
Inmiddels ben ik wel wat gewend en is de angst voor spinnen minder geworden. Alleen als het zo’n spin is met hele lange poten die snel wegrent dan roep ik de hulp in van mijn held. De rest laat ik ongemoeid. Ook ben ik niet blij als ik weer eens met mijn haar in een spinnenweb blijf hangen als ik een van de kassen binnen loop of het kippenhok moet inspecteren. Heel gebruikelijk in deze tijd van het jaar want massaal zijn de spinnen in de weer. Gelukkig sprinten de spinnen snel weg als hun web wordt beroerd, dus laat ik ze zitten, om vervolgens de volgende dag weer met mijn haar in een web te blijf hangen.
Ik gedoog de spinnen, maar heb wel bewondering voor hun magische kunstwerken die zo maar in het luchtledige lijken te ontstaan. Maar er is toch een positieve eigenschap aan de spinnen die ik wel kan waarderen, ze vangen namelijk muggen in hun web en als ik ergens een nog grotere hekel aan heb is het wel aan muggen, die juist mij altijd moeten hebben – nooit mijn man – en die bulten veroorzaken waar ik soms een dag of drie last van heb. Dus van mij mogen de spinnen blijven.
Uit de Klei getrokken 