Werken in de moestuin is momenteel geen optie, zeker niet vandaag, nu de regen met bakken uit de hemel komt. Tussen de buien door wat oogsten gaat nog wel maar daar houdt het bij op. Ook zijn grotere werkzaamheden in ons permacultuurplan nu niet mogelijk, de grond is te nat en te drassig. Als we er nu met zwaar materieel doorheen zouden gaan dan verdicht de grond zo erg dat het beton wordt, dus is het raadzaam zoveel mogelijk niets te doen. Dus moet ik andere onderwerpen vinden om over te schrijven: voeding bijvoorbeeld. Want tenslotte zijn al onze activiteiten gericht op het zelfvoorzienend worden op het gebied van voedsel.
Na mijn blogje van gisteren over de energiedrankjes stuitte ik ook op het werk de Amerikaanse onderzoeksjournalist Michael Moss. Hij deed onderzoek naar de verslavende werking van suiker, zout en vet en schreef er uiteindelijk een boek over. Niet alleen heeft de voedingsindustrie macht over wat ze in de producten stoppen en of het wel of niet in de supermarkten terecht komt, ook in de reclame oefenen ze veel macht uit. Vooral de reclame gericht op kinderen vind ik onethisch.
Als ik naar de natuurwinkel ga dan zie ik allerlei producten die je nooit in de reclameboodschappen op tv tegenkomt. Er wordt geen geld gestoken in reclame maar in de kwaliteit van de producten. De producten waar wel reclame voor wordt gemaakt komen uit de koker van de voedingsmiddelenindustrie. Hun doel is om hun producten voor zo laag mogelijk bedrag in de winkels te hebben liggen. De kwaliteit van de voeding is van minder belang. De goedkoopste ingrediënten zijn suiker, zout en vet. Deze producten hebben ook een hoog verslavend effect. En juist die ingrediënten, vond Michael Moss uit, worden zodanig gebruikt dat er een afhankelijkheid ontstaat bij de consument. Precies wat de fabrikanten willen: herhalingsaankopen.
Moss kwam er zelfs achter dat de meeste mensen die te maken hebben met het produceren van voedsel zelf zo min mogelijk voorbewerkt voedsel eten. Die mensen weten wat er in zit en wat het effect is. Zij prefereren verse groente en fruit en voedsel dat zo min mogelijk bewerkingen heeft ondergaan. Dat zegt genoeg en motiveert mij des te meer om door te gaan met zelfvoorzienend worden wat mijn voedsel betreft. Ik heb inmiddels zelf de stelregel: alles wat je aan reclame op tv ziet zouden we niet moeten eten. Goede voeding heeft namelijk geen reclame nodig.
Meer lezen: Michael Moss: Zout, suiker, vet – Hoe de voedselindustrie ons in zijn greep houdt, uitgeverij Carrera, 352 blz. 19,90 euro.
Uit de Klei getrokken 